જ્યારે હું સ્વાધ્યાય, ભક્તિ કે ક્રિયા દ્વારા શાંતિ અનુભવું — ત્યારે મને લાગે છે કે હું પુરુષાર્થ કરી રહ્યો છું.
ક્યારેક તો હું એ બધું યાંત્રિક રીતે પણ કરું છું, શાંતિનો અનુભવ પણ ન થાય — તો પણ મન સંતોષ પામે છે કે મેં સાધના કરી.
પણ સાચું તો એ છે કે એ પણ હજૂ અધૂરી સાધના છે — કારણ કે સાચો પુરુષાર્થ તો ત્યારે છે, જયારે એ શાંતિ કે જાગૃતતા સંસારના ધમધમાટમાં પણ જીવંત રહે.
જ્યારે લોકોના વલણો મને ઉશ્કેરવા માંગે છે, જ્યારે તાકીદો અને ફરજિયાત જવાબોની બોમ્બાર્ડીંગ થાય છે, ત્યારે જો હું જાગૃત રહી શકું — તો એજ સાચી સાધના છે.
હવે દરેક સંજોગે મને અંદરથી યાદ અપાવવાનું છે: હવે એક પણ ક્ષણ અજાણવાઈ વિતાવવાની નથી — સાચો પુરુષાર્થ તો હવે આ ક્ષણે જાગી જ જીવવાનું છે.
હવે મારે સાધનાને જીવનથી અલગ રાખવાને બદલે, જીવનમાં સમાવી દેવાની છે. મારી દરેક ક્રિયામાં, દરેક સંબંધમાં, દરેક વિચારના પલમાં — જાગૃતપણે જીવવાનું જ મારો મોટો પુરુષાર્થ છે.
એકાંતમાં જાગૃત રહેવું સરળ છે, પણ સંસારના વાવાઝોડા વચ્ચે શાંત અને સજાગ રહેવું — એજ આંતરિક વિજય છે.
Thank you ChatGPT